Wyrok

Zaskarżonym zarządzeniem z [...] kwietnia 2025 r. (Nr [...]) Wójt Gminy K., działając na podstawie art. 15 ust. 6 pkt. 2, pkt. 3 i ust. 7 ustawy z 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (tj.: Dz.U. z 2024 r., poz. 87 ze zm.) [dalej: ustawa o działalności kulturalnej], odwołał S.M. z powierzonego stanowiska Dyrektora Gminnego Ośrodka Kultury w K. (dalej GOK w K. lub Ośrodek).

W zaskarżonym akcie wskazano, iż w okresie od 1 lipca 2024 roku do 28 marca 2025 roku przeprowadzono postępowanie wyjaśniające odnośnie realizacji celów statutowych, w tym dbania przez Dyrektora GOK w K. o właściwą organizację pracy Ośrodka. Postępowanie wyjaśniające poskutkowało sformułowaniem niżej wymienionych powodów odwołania ze stanowiska:

1) skarżąca w związku z zajmowanym stanowiskiem dopuszczała się zachowań skutkiem których było blokowanie upowszechniania działalności kulturalnej i artystycznej, co stanowi naruszenie art. 1 ust. 1 ustawy o działalności kulturalnej, a co wynika z pisma z 25 czerwca 2020 r. złożonego przez Instruktorów MOD K. do Wójta Gminy K.;

2) skarżąca w sposób nienależyty realizowała zadania statutowe GOK w K.. Zlecała pracownikom przygotowanie z dziećmi programów artystycznych na imprezy oraz przedstawień kulturalnych, po czym odmawiała zaprezentowania przygotowanego występu lub znacząco ograniczała jego czas i program. Takie działania uniemożliwiały artystom zaprezentowanie się przed mieszkańcami Gminy K. i zniechęcały instruktorów zajęć oraz dzieci do dalszego rozwoju artystycznego, co stanowi naruszenie i pkt 10 Kodeksu pracy orazustawy o działalności kulturalnej, a co wynika z pisma z 27 czerwca 2020 r. złożonego do Wójta Gminy K.;

3) skarżąca pomimo przekazywania i gwarantowania środków finansowych przez Gminę K. swoim zachowaniem zniechęcała pracowników oraz dzieci do przygotowywania nowych imprez/wydarzeń kulturalnych, co stanowi naruszenie art. 94 pkt 2, pkt 10 Kodeksu pracy oraz art. 1 ust. 1 ustawy o działalności kulturalnej, a co wynika z pisma z 27 czerwca 2020 r. złożonego do Wójta Gminy K.;

4) skarżąca studziła przejawy aktywności pracowników zmierzające do rozwoju działalności artystycznej Ośrodka i zniechęcała pracowników artystycznych do wizji i planów rozwoju, realizacji nowych inicjatyw twórczych, co stanowi naruszenie art. 94 pkt 2, pkt 10 Kodeksu pracy oraz art. 1 ust. 1 ustawy o działalności kulturalnej, a co wynika z pisma z 27 czerwca 2020 r. złożonego do Wójta Gminy K.;

5) skarżąca popadła w trwały konflikt z władzami i muzykami M., zakazała orkiestrze prób, występów i pozbawiła instrumentów muzycznych, których stan wskutek nieużytkowania i zamknięcia w magazynie uległ pogorszeniu, co stanowi naruszenie art. 1 ust. 1 ustawy o działalności kulturalnej, a co wynika z pisma M. z 25 czerwca 2020 r. skierowanego do Wójta Gminy K.;

6) skarżąca popadła w trwały konflikt z władzami i muzykami K., przez co doprowadziła do zaprzestania prób i występów w GOK w K., co stanowi naruszenie art. 1 ust. 1 ustawy o działalności kulturalnej, a co wynika z pisma z 26 czerwca 2020 r. skierowanego przez K. do Wójta Gminy K.;

7) skarżąca popadła w trwały konflikt z członkami Klubu [...], co przejawiało się utrudnianiem organizacji spotkań w obiektach GOK w K., występowaniem na piśmie o każdorazowe udostępnienie pomieszczeń do spotkań, narzuceniem członkom klubu (którzy są osobami w podeszłym wieku) pisania sprawozdań ze spotkań. Działania takie spowodowały odejście z Klubu [...] osób, które poczuły się upokorzone i lekceważone przez S.M., co stanowi naruszenie art. 1 ust. 1 ustawy o działalności kulturalnej, a co wynika z pisma nadesłanego przez Klub [...] Gminy K. 5 sierpnia 2024 r. do Wójta Gminy K.;

8) skarżąca poprzez utrudnianie działalności lokalnym artystom, doprowadziła do ograniczenia przejawu aktywności rękodzielniczej, co stanowi naruszenie art. 1 ust. 1 ustawy o działalności kulturalnej, a co wynika z pisma skierowanego 2 sierpnia 2024 r. do Wójta Gminy K.;

9) skarżąca stosowała wobec pracowników, współpracowników, artystów, przedstawicieli społeczności lokalnej współpracującej z GOK w K. metody podejrzliwości, oraz - jak wynika ze zgromadzonego materiału w postaci wystąpień, opinii - tzw. osaczania osób, które w każdym z przypadków odbierały to jako posądzanie o złe zamiary i nieuczciwość, co stanowi naruszeniei § 2 Kodeksu pracy oraz art. 1 ust. 1 ustawy o działalności kulturalnej, a co wynika z pisma skierowanego 2 sierpnia 2024 r. do Wójta Gminy K. oraz z pisma z 25 czerwca 2020 r. złożonego przez Instruktorów MOD K. do Wójta Gminy K., a także z petycji z 20 sierpnia 2020 r. skierowanej do Wójta Gminy K. i Rady Gminy K., popartej przez [...] mieszkańców Gminy K. i sympatyków MOD K.;

10) skarżąca utrudniała członkom Koła Gospodyń Wiejskich "[...]" dostęp do strojów regionalnych, dostęp do świetlicy w celu prowadzenia prób zespołu, utrudniała współpracę artystyczną, utrudniała dostęp do kuchni, co stanowi naruszenie art. 1 ust. 1 ustawy o działalności kulturalnej, a co wynika z pisma KGW "[...]" z 2 sierpnia 2024 r. skierowanego do Wójta Gminy K.

Organ wskazał, że działania te mają charakter karygodny i wysoce naganny. Sposób postępowania skarżącej doczekał się społecznego potępienia i żądania dokonania zmian. Oceny tej nie poprawiają: chaos organizacyjny panujący w GOK w K. i podległych placówkach (Wiejskich Domach Kultury), marazm, stagnacja i brak prób wykorzystania potencjału lokalowego, organizacyjnego i finansowego oraz zastrzeżenia do wprowadzonej kultury pracy czy relacji pracowniczych.

Ponadto organ podniósł, że skarżąca jest nieobecna w sposób ciągły od 8 lipca 2024 r. do 5 kwietnia 2025 r. z powodu długotrwałej choroby uniemożliwiającej wykonywanie obowiązków. Przed upływem w/w terminu zgłosiła jednak gotowość do pracy. W związku z faktem, iż skarżąca od ponad 8 miesięcy nie brała udziału w prowadzeniu Gminnego Ośrodka Kultury a Statut jednostki nie przewiduje funkcji zastępcy Dyrektora, nie zarządzała nim, nie realizowała obowiązków dyrektora, zaistniały przesłanki do odwołania jej ze stanowiska stosownie do treściustawy o działalności kulturalnej, z uwagi na zaistnienie przesłanki w postaci choroby trwale uniemożliwiającej wykonywanie obowiązków.

S.M. wniosła na powyższe zarządzenie skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, zarzucając naruszenie prawa materialnego:

-i ust. 6 pkt 2 i 3 ustawy o działalności kulturalnej poprzez dowolne, subiektywne i arbitralne jego zastosowanie choć w ustalonym stanie faktycznym należy wskazać, że wydane rozstrzygniecie niepoparte zostało dokładnym i szczegółowym umotywowaniem do jakich, w ocenie organu, naruszeń przepisów prawa w związku z zajmowanym stanowiskiem miało dojść (brak wykazania podstawy ustalonego przez organ stanu faktycznego, a także korelacji rzekomego naruszenia prawa z zajmowanym stanowiskiem Dyrektora oraz brak wykazania, aby skarżąca faktycznie w związku z zajmowanym stanowiskiem dopuściła się naruszenia przepisów prawa) co skutkuje naruszeniem interesu prawnego skarżącej, naruszeniem zasady demokratycznego państwa prawnego wyrażonej w art. 2 Konstytucji RP oraz zasady praworządności i legalności wyrażonej w art. 7 Konstytucji RP, a ponadto brakiem wykazania, że doszło do spełnienia przesłanki opisanej w art. 15 ust. 6 pkt 2 ustawy o działalności kulturalnej, tj. aby po stronie skarżącej wystąpiła przesłanka uzasadniająca przyjęcie zasadności odwołania jej z powierzonego stanowiska z uwagi na chorobę trwale uniemożliwiającej wykonywanie obowiązków, które to naruszenia winny skutkować stwierdzeniem nieważności zaskarżonego zarządzenia;

-ustawy o samorządzie gminnym poprzez wydanie zarządzenia sprzecznego z prawem bowiem wydane zostało z istotnym naruszeniem prawa wpływającego na jego treść będący skutkiem naruszenia prawa materialnego opisanego powyżej, tj. art. 15 ust. 1 i ust. 6 pkt 2 i 3 ustawy o działalności kulturalnej;

Wobec postawionych zarzutów strona wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonego zarządzenia, zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skarżąca zakwestionowała zaistnienie okoliczności faktycznych powołanych przez organ. W mniemaniu skarżącej wymienione przez Wójta Gminy K. rzekome naruszenia stanowią przejaw subiektywnej oceny nie popartej argumentami i przykładami dającymi choć minimalną szansę na obiektywną weryfikację jego stanowiska. Porównując dwa zarządzenia w przedmiocie odwołania skarżącej, tj. z [...] sierpnia 2024 i [...] kwietnia 2025 r. widać, iż w przypadku zarządzenia objętego zakresem niniejszego postępowania autor niemal skopiował poprzednia argumentację i w celu wypełnienia ewidentnej luki w postaci braku powołania się na naruszenie konkretnych przepisów w przypadku dziewięciu z dziesięciu wymienionych powodów.

W ocenie skarżącej w niniejszej sprawie nie sposób wykazać żadnego w w/w naruszeń i trudno pozbyć się wrażenia, że ogólnikowe klauzule generalne są przywołane tylko i wyłącznie w celu zamaskowania braku merytorycznych powodów wydanej decyzji, która jest wysoce krzywdząca. W tym miejscu strona odniosła się do poszczególnych zarzutów wymienionych w analizowanym zarządzeniu :

Ad. 1. dotyczący rzekomego blokowania przez skarżącą działalności kulturalnej i artystycznej - jest to wyraz arbitralnej oceny organu, S.M. wprowadziła osiemnaście nowych form zajęć artystycznych oraz dwadzieścia technik warsztatów rękodzieła dzięki sfinansowaniu szkoleń pracowników, w okresie od stycznia 2023 r. do czerwca 2024 r. w GOK w K. aktywnych było dwadzieścia jeden rodzajów zajęć w trzydziestu czterech grupach wiekowych, w 2023 r. zorganizowano trzydzieści wydarzeń kulturalno-okolicznościowych, organizowano wycieczki, wyjazdy na ferie zimowe, obozy letnie a w okresie do odwołania skarżącej w 2024 r. zorganizowano siedemnaście wydarzeń kulturalnych, dziewięć wycieczek, dziesięć konkursów i trzy warsztaty. Należy w tym miejscu stwierdzić, że analizowany zarzut powinien być poparty jakąkolwiek analizą porównawczą, wykazem rzekomo zablokowanych form upowszechniania działalności kulturalnej i artystycznej.

Ad. 2 i 3. dotyczący rzekomego nienależytego realizowania zadań statutowych GOK w K. również ten zarzut należy uznać za chybiony bowiem skarżąca pomagając realizować wizje artystyczne zobligowana jest przestrzegać szeregu przepisów organizacyjnych oraz wewnętrznych wymuszających koordynację wydarzeń pod względem czasowym, wyrażanie aprobaty dla nieskrępowanego czasowo występu wywołałoby chaos i implikowało skutki m.in. finansowe, które skarżąca w zakresie swych obowiązków musiała wziąć pod uwagę;

Ad.4. dotyczący rzekomego studzenia przejawów aktywności pracowników należy podnieść, że to skarżąca dopingowała i zachęcała pracowników do doskonalenia ich umiejętności zawodowych i artystycznych wysyłając ich na kursy i szkolenia na koszt pracodawcy a także studia I i II stopnia w 50% sfinansowane przez pracodawcę;

Ad. 5, 6, 7 i 10 dotyczący konfliktu skarżącej z władzami i muzykami MOD, K., Klubu [...], Kola Gospodyń Wiejskich - w zakresie tego chybionego zarzuty należy wskazać, że zakres starań podjętych przez S.M. i podległych jej pracowników m.in. w organizacji wyjazdu orkiestry do Chin, Hiszpanii oraz zorganizowania zaplecza funkcjonowania orkiestry, chóru i klubu jest ogromny i niestety nie znajduje odzwierciedlenia w postawie samych zainteresowanych, którzy wielokrotnie przejawiali brak współpracy i zrozumienia dla istniejących procedur.

Nie jest prawdą, że uniemożliwiono orkiestrze pracy i korzystania z pomieszczeń; było to konsekwencją decyzji Rządowego Zespołu Zarządzania Kryzysowego z udziałem Ministra Kultury z 11 marca 2020 r. Wszyscy zleceniobiorcy pracujący zdalnie otrzymali wynagrodzenia zgodnie z umowami i przepisami. Wszystkie zawarte w pismach oczekiwania dotyczące innych kwestii, w tym przekazania zinwentaryzowanych instrumentów, również zostały spełnione zgodnie z przepisami i oczekiwaniami. Rezygnacja wymagała zinwentaryzowania składników majątkowych.

Zgodność wszelkich działań GOK w K. w tym zakresie był audytowany i kontrolowany. Reasumując działania S.M. zmierzały do realizacji złożenia mając szczególnie na uwadze działania weryfikujące wydatkowanie środków publicznych zgodnie z prawem i należytego ich rozliczenia. Współpraca z [...] była poddana wielu kontrolom jak również audytowi. Członkowie Klubów [...] spotykający się w placówkach GOK w K. byli zobowiązani do ustalania terminów spotkań tytułem ich zaplanowania. W przypadku zajęć, warsztatów, spotkań dla seniorów, dzieci, młodzieży, czy dorosłych sprawozdawczość obowiązuje instruktorów i dotyczy między innymi tematu i ilości uczestników. Seniorzy i inne grupy wiekowe mogą również sami włączać do realizacji swoje pomysły.

W kwestii zakładania Koła [...] nie było ono w gestii GOK w K., jednakże skarżąca i pracownicy starali się być pomocni zatem papiery przeglądane przez radców prawnych mogły dotyczyć jedyne umowy na przekazanie pomieszczenia. Decyzja o udziale [...] w Dniach K. nigdy ze strony GOK nie spotkała się z odmową. Odrębne pomieszczenie dla [...] reguluje umowa. Koszty dotyczące wynajmu kuchni będącej w posiadaniu innych podmiotów również regulują odrębne przepisy ustalone przez właściciela. Udział [...] w kiermaszu dla G., w którym również GOK uczestniczy i wnosi znaczącą pomoc od 15 lat, organizując duże wydarzenie pod nazwą "M." jest kosztownym i wymagającym przedsięwzięciem.

Należy dodać, że przygotowanie przez [...] "wigilii gminnej" nie ma bezpośredniego związku z GOK w K. natomiast prowadzenie księgowości, pisanie uchwał KGW [...] jest konieczne przy prowadzeniu takiej działalności. Ponadto dostęp do strojów regionalnych i innych nigdy nie spotkał się z odmową. GOK w K. jako jedyny na terenie Gminy K. wygospodarował również pomieszczenie dla potrzeb [...] z zapleczem kuchennym, odrębnymi sanitariatami zgodnie z umową zawarta pomiędzy stronami. Reasumując ów konflikt nie został sprowokowanych czy wywołany przez skarżącą, jest on konsekwencją mylnego interpretowania, ze wszech miar słusznej, potrzeby przestrzegania przez nią przepisów prawa oraz procedur z próbą utrudniania wymienionym podmiotom realizacji ich wizji artystycznej;

Ad. 8 dotyczący rzekomego ograniczenia działalności lokalnych artystów jest on nieprawdziwy: skarżąca utworzyła w GOK pracownię ceramiki, tkactwa a także sfinansowała pracownikom kursy rękodzieła a także zatrudniła profesjonalnych twórców tych dziedzin, nie wspominając o zorganizowaniu wielu wystaw i wernisaży prac rękodzieła lokalnych artystów zarówno w kraju jak i za granicą sfinansowanych z środków GOK w K.;

Ad. 9 dotyczący rzekomego stosowania przez skarżącą wobec współpracowników, pracowników artystów i przedstawicieli społeczności lokalnej metody podejrzliwości - skarżąca w ramach wykonywanych obowiązków miała za zadanie koordynować, synchronizować, organizować przy uwzględnieniu obowiązku przestrzegania przepisów prawa i wewnętrznych regulacji GOK w K. działalność kulturową, to trudne zadanie z samego założenia wymaga biurokracji i przestrzegania stawianych przez prawo przepisów, co nie może skutkować posądzaniem jej o próbę zastraszania czy osaczania, należy zwrócić uwagę, że GOK w K. jak o placówka gminna posiada wysoki budżet, co wymaga stosowania procedur których inne instytucje kultury w kraju nie przeprowadzają np. przeprowadzenie przetargu w procedurze unijnej na wypoczynek letni i zimowy dla ok. 700 osób. Pieniądze publiczne łączą się z oczywistą odpowiedzialnością za ich wydatkowanie.

Pracownicy GOK w K. - w tym skarżąca - delegowani byli na szkolenia, nieustannie kształcąc się, korzystali z porad i konsultacji osób i firm eksperckich. Podejrzliwość wymieniona w zarzutach stanowi niezrozumienie rzetelnego dołożenia wszelkich starań do należytej realizacji zadań, zgodnie z obowiązującymi procedurami i przepisami, kierując się zasadą celowości, legalności i gospodarności. Nie zapominając o obowiązku nadzoru merytorycznego i finansowego. W zakresie chybionego argumentu dotyczącego długotrwałej choroby (08.07.2024 r. - 05.04.2025) jak wskazano w zarządzeniu przed upływem tego terminu skarżąca zgłosiła gotowość do pracy.

Zdaniem skarżącej wydane zarządzenie narusza wspomniany art. 15 ust. 6 pkt 3 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej bowiem nie zawiera szczegółowo opisanych nieprawidłowości pracy Dyrektora popartych wyliczeniem naruszeń konkretnych przepisów. Wszelkie zarzuty wymienione w zarządzeniu są albo chybione albo czynią zarzut z pożądanej na tym stanowisku cechy skarżącej, tj. rzetelnego i skrupulatnego wykonywania obowiązków przy uwzględnieniu obowiązujących norm prawnych co winno być premiowane a nie oceniane w sposób pejoratywny.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

W uzasadnieniu odpowiedzi na skargę organ wskazał, że przed podjęciem decyzji o odwołaniu z zajmowanego stanowiska Dyrektora GOK w K. przeprowadził wewnętrzne postępowanie wyjaśniające, w toku którego zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o działalności kulturalnej, jako organizator spełnił ustawowy obowiązek sprowadzający się do ustalenia, jakie związki zawodowe oraz stowarzyszenia zawodowe i twórcze działają na terenie gminy.

W tym celu Wójt zwrócił się do Dyrektor GOK o podanie informacji o nazwach, adresach i danych kontaktowych do wszystkich związków zawodowych działających w GOK w K.. W odpowiedzi przy piśmie z 27 marca 2025 r. Dyrektor GOK w K. przekazał zestawienie stowarzyszeń i organizacji twórczych oraz podał, że na terenie GOK nie działają związki zawodowe. Wójt wystąpił o wydanie opinii do wszystkich stowarzyszeń z listy, a nadto zwrócił się o opinię do stowarzyszeń, które nie widniały na liście, a są powszechnie znane w K.. Dodatkowo w toku postępowania wyjaśniającego Wójt Gminy wykorzystał pisma, które wpłynęły do Urzędu Gminy w K. i dotyczyły pracy S.M.

Odnosząc się zarzutów skargi organ wskazał, że nie ma racji pełnomocnik skarżącej formułując zarzut procesowy w pkt. I lit. a) skargi, że decyzja o odwołaniu z funkcji zapadła w oparciu o arbitralnie ustalony stan faktyczny, gdyż stan faktyczny ustalony w sprawie wynika wprost z obszernego materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania wyjaśniającego, w szczególności z dokumentów znajdujących się w aktach załączonych do odpowiedzi na skargę. To opis i przebieg zdarzeń przedstawionych w pismach pochodzących od działaczy lokalnych i stowarzyszeń twórczych zapożyczono i przepisano w uzasadnieniu zarządzenia jako motywy podjętej decyzji o odwołaniu z funkcji.

W opisie tym brak jest jakiejkolwiek dowolności, czy też arbitralności po stronie organizatora. Należy zauważyć, że pomimo, iż pełnomocnik stawia wobec treści zarządzenia zarzut dowolności, to jednakże nie kwestionuje i nie polemizuje z żadnym ze zdarzeń przedstawionych w uzasadnieniu zarządzenia, co oznacza, że przyznaje fakty i uznaje, że miały one miejsce. Pełnomocnik ogranicza się jedynie do stwierdzenia, że dane naruszenie nie miało miejsca. Dodatkowo pełnomocnik nie dostrzega, że sąd może stwierdzić nieważność zarządzenia, gdy zostało ono wydane z rażącym naruszeniem prawa. W tym zakresie waga naruszeń nie została rozpoznana i uzasadniona przez pełnomocnika.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tj.: Dz.U. z 2024 r., poz. 1267 z późn. zm.) sądy administracyjne są właściwe do badania zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych, przy czym Sąd nie może opierać tej kontroli na kryterium słuszności lub sprawiedliwości społecznej.

Kontrola ta sprowadza się do zbadania, czy w toku rozpoznania sprawy organy administracji publicznej nie naruszyły prawa materialnego i procesowego w stopniu istotnie wpływającym na wynik sprawy. Przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu prawnego i faktycznego oraz na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. Zakres kontroli Sądu wyznacza art. 134 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj.: Dz.U. z 2024 r., poz. 935 ze zm.) [dalej: ustawa p.p.s.a.] stanowiący, iż sąd orzeka w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (§ 1).

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 6 ustawy p.p.s.a., kontrola sądowoadministracyjna obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na inne niż akty prawa miejscowego, akty organów jednostek samorządu terytorialnego podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej.

Sąd poddawszy kontroli zaskarżone rozstrzygnięcie stwierdził, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem zaskarżenia w niniejszym postępowaniu uczyniono zarządzenie Wójta Gminy K. z [...] kwietnia 2025 r. w sprawie odwołania z powierzonego stanowiska Dyrektora Gminnego Ośrodka Kultury w K. Mocą tego zarządzenia strona skarżąca – S.M. - została odwołana ze stanowiska Dyrektora Gminnego Ośrodka Kultury w K. z powodu naruszenia przepisów prawa, w związku z zajmowanym stanowiskiem.

W tym miejscu należy wskazać, że w orzecznictwie przyjmuje się, że zarządzenie o odwołaniu (jak i powołaniu) danej osoby na stanowisko dyrektora instytucji kultury jest aktem o podwójnym charakterze, tj. aktem publicznoprawnym wywołującym skutki w zakresie prawa publicznego, a także aktem z zakresu prawa pracy wywołującym skutki w sferze prawa pracy.

W uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 stycznia 2012 r., II OSK 2526/11 wskazano, że skoro zgodnie z art. 15 ust. 7 ustawy z 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (tj.: Dz.U. z 2024 r., poz. 87 ze zm.) [dalej: ustawa o działalności kulturalnej] w sprawach dotyczących powoływania i odwoływania dyrektora instytucji kultury w zakresie nieuregulowanym w ustawie mają zastosowanie przepisyKodeksu pracy to oznacza, że w innych uregulowanych ustawą sprawach trybu i odwołania (powoływania) dyrektora instytucji kultury mają zastosowanie przepisy prawa administracyjnego skutkujące publicznoprawnym charakterem aktu powołania na to stanowisko, wywołujące skutki także w sferze prawa pracy. Przedmiotem badania sądu administracyjnego dokonującego oceny zarządzenia o odwołaniu nie będą przy tym ewentualne roszczenia pracownicze odwołanego dyrektora, do rozpatrzenia których właściwy jest sąd pracy, ale zachowanie wymaganej przepisami publicznoprawnymi formy tego odwołania.

Dalej wskazać należy na treśćustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj.: Dz.U. z 2024 r., poz. 1465 ze zm.) [dalej: ustawa o samorządzie gminnym], zgodnie z którym, "Każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem, podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego".

Zgodnie z powołanym art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym stroną może być jedynie podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone. Interes prawny skarżącego, co do którego wprost nawiązuje art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, musi wynikać z normy prawa materialnego kształtującej sytuację prawną wnoszącego skargę. W orzecznictwie i doktrynie eksponuje się przede wszystkim bezpośredniość, konkretność i realny charakter interesu prawnego strony, kształtowanego aktem stosowania prawa materialnego.

Dla ustalenia, czy skarżąca posiada legitymację do zaskarżenia przedmiotowego zarządzenia konieczne było zatem uprzednie ustalenie, czy pełniła ona (do czasu wydania zaskarżonego zarządzenia) funkcję dyrektora instytucji kultury.

Wyjaśnić w związku z tym należy, iż kwestia sprawowania przez skarżącą funkcji dyrektora w aspekcie ciągłości tej funkcji i dalszego jej pełnienia w świetle zmienionych przepisów ustawy o działalności kulturalnej, była już przedmiotem zainteresowania tutejszego Sądu w związku z rozstrzyganiem sprawy ze skargi S.M. na uprzednio wydane w stosunku do skarżącej zarządzenie Wójta Gminy K. odwołujące skarżącą z zajmowanego stanowiska. W wyroku tym (wyrok z 17 grudnia 2024 r., II SA/Łd 702/24), który uzyskał status prawomocności, Sąd przeprowadził szerokie rozważania na temat sytuacji prawnej skarżącej jako Dyrektora Gminnego Ośrodka Kultury w K., dokonując analizy przepisów prawa mających zastosowanie w tej konkretnej sytuacji.

Nie powtarzając tych rozważań, Sąd w ramach niniejszego postępowania odwołuje się do tych szczegółowych wywodów przeprowadzonych we wskazywanym uzasadnieniu wyroku o sygn. akt II SA/Łd 702/24. Wskazać jedynie należy, iż w konkluzji prowadzonych ówcześnie rozważań Sąd stwierdził, że skarżąca poprzez dopuszczenie jej do wykonywania obowiązków Dyrektora Gminnego Ośrodka Kultury w K. po dniu 1 stycznia 2012 r. powołana została przez organizatora w sposób dorozumiany na stanowisko dyrektora tej instytucji kultury na czas określony odpowiadający minimalnemu okresowi powołania przewidzianemu w art. 15 ust. 2 ustawy o działalności kulturalnej.

W konsekwencji znajdowały w stosunku do niej zastosowanie przepisytej ustawy w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonego zarządzenia, określające przesłanki odwołania dyrektora instytucji kultury powołanego na czas określony przed upływem tego okresu. Jak przy tym wynika ze zgromadzonych akt funkcję Dyrektora skarżąca niewątpliwie sprawowała przynajmniej do czasu wydania zaskarżonego zarządzenia o jej odwołaniu z pełnionej funkcji.

Przypomnieć jedynie raz jeszcze w tym miejscu należy, iż zaskarżone w niniejszym postępowaniu zarządzenie zostało podjęte na podstawie art. 15 ustawy o działalności kulturalnej. Wyjaśnić także należy, iż zarówno powierzenie, jak i odwołanie z powierzonego stanowiska dyrektora instytucji kultury określonej osoby kształtuje sytuację prawną tej osoby wyposażając ją w kompetencje określone chociażby wi art. 27 ust. 3 ustawy o działalności kulturalnej. Tym samym normy zawarte w powyższych przepisach stanowią źródło interesu prawnego dla osoby pełniącej funkcję dyrektora instytucji kultury, który niewątpliwie zostaje naruszony w przypadku odwołania takiej osoby ze stanowiska dyrektora instytucji kultury.

W sytuacji zatem, gdy skarżąca podnosi, że w drodze zaskarżonego zarządzenia niezasadnie odwołano ją ze stanowiska Dyrektora Gminnego Ośrodka Kultury w K., gdyż w jej przekonaniu nie było ku temu podstaw, należy przyjąć, że interes prawny skarżącej wynikający ze wskazanych wyżej norm został naruszony zaskarżonym zarządzeniem.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że dopuszczalna jest merytoryczna ocena przez Sąd orzekający w rzeczonej sprawie legalności zaskarżonego zarządzenia.

Przechodząc zatem do oceny legalności zaskarżonego zarządzenia, wskazać należy, iż przesłanki nieważności zarządzenia określone zostały w art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, zgodnie z którym zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem jest nieważne. Podkreślenia przy tym wymaga, iż tylko istotne naruszenie prawa może być podstawą stwierdzenia nieważności zarządzenia organu gminy.

Za istotne naruszenie prawa uznaje się uchybienia prowadzące do takich skutków, które nie mogą zostać zaakceptowane w demokratycznym państwie prawnym, które wpływają na treść uchwały lub zarządzenia. Takim uchybieniem jest w szczególności naruszenie przepisów prawa wyznaczających kompetencje do wydania aktu lub podstawę prawną przepisów prawa ustrojowego, przepisów prawa materialnego - poprzez wadliwą ich wykładnię oraz przepisów regulujących procedurę podejmowania uchwał (zarządzeń), jeżeli na skutek tego naruszenia zapadła uchwała (zarządzenie) innej treści, niż gdyby naruszenie nie nastąpiło. Istotne naruszenie prawa to także naruszenie oczywiste i bezpośrednie.

W tym miejscu wskazać należy raz jeszcze, że w orzecznictwie sądów administracyjnych, które tutejszy Sąd w pełni podziela, zwraca się uwagę na podwójny charakter aktów, jakimi są zarządzenia o odwołaniu, jak i powołaniu danej osoby na stanowisko dyrektora instytucji kultury. Z jednej strony wskazuje się, że jest to akt publicznoprawny wywołujący skutki w zakresie prawa publicznego, natomiast z drugiej strony, że jest to akt z zakresu prawa pracy wywołujący skutki w sferze prawa pracy.

Podwójny charakter tych aktów nie może pozbawiać możliwości objęcia ich kontrolą sprawowaną przez sądy administracyjne pod kątem zachowania przewidzianych w przepisach publicznoprawnych wymogów dotyczących aktu odwołania dyrektora jednostki samorządowej o charakterze publicznoprawnym (por: np. postanowienia NSA z 7 lipca 2015 r., II OSK 1672/15, wyrok NSA z 31 stycznia 2012 r., II OSK 2526/11, wyrok NSA z 22 listopada 2017 r., II OSK 481/16, wyroki WSA w Łodzi z 23 października 2015 r., II SA/Łd 570/15, z 15 listopada 2017 r., II SA/Łd 513/17).

Co szczególnie istotne, konsekwencją przyjęcia podwójnego charakteru aktów odwołujących dany podmiot ze stanowiska dyrektora instytucji kultury, jako aktów publicznoprawnych, a zarazem aktów wywołujących skutki w sferze prawa pracy, jest ograniczenie zakresu sądowej kontroli przedmiotowych zarządzeń wyłącznie do kwestii związanych z zachowaniem wymogów ich podjęcia, określonych w przepisach prawa o charakterze publicznym oraz przepisów prawa materialnego regulujących przyczyny uzasadniające zwolnienie z zajmowanego stanowiska przed czasem na który nastąpiło powołanie. To natomiast, co należy wyraźnie podkreślić, czy wskazana w zarządzeniu przyczyna odwołania jest rzeczywista i prawdziwa podlega kontroli sądu powszechnego - sądu pracy w toku ewentualnego postępowania z zakresu prawa pracy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 19 lutego 2013 r., I PK 200/12, OSNP 2014/2/19).

Zatem wszelkie zarzuty skargi dotyczące braku dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, jako niepodlegające kognicji sądu administracyjnego, pozostawały poza zakresem kontroli sądowoadministracyjnej.

Oceniając zarzuty naruszenia prawa materialnego, stwierdzić należy, że istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do odpowiedzi na pytanie, czy organ przed wydaniem zaskarżonego zarządzenia wypełnił obowiązek określony wustawy o działalności kulturalnej oraz czy wykazał przesłanki wynikające z art. 15 ust. 6 pkt 2 i 3 tej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o działalności kulturalnej dyrektora instytucji kultury powołuje organizator na czas określony, z zastrzeżeniem ust. 3, po zasięgnięciu opinii związków zawodowych działających w tej instytucji kultury oraz stowarzyszeń zawodowych i twórczych właściwych ze względu na rodzaj działalności prowadzonej przez instytucję. Odwołanie dyrektora następuje w tym samym trybie. Zasięganie opinii związków zawodowych oraz stowarzyszeń zawodowych i twórczych nie jest konieczne w przypadku wyłonienia kandydata na dyrektora w drodze konkursu, o którym mowa w art. 16.

Analiza powołanego przepisu prowadzi do wniosku, że przed odwołaniem dyrektora wymagana jest opinia związków zawodowych działających w tej instytucji oraz generalnie wszelkich stowarzyszeń zawodowych i twórczych, które są właściwe ze względu na rodzaj działalności prowadzonej przez instytucję. Jak podkreśla się w orzecznictwie pojęcie "stowarzyszenie twórcze", o którym mowa w analizowanym przepisie, należy rozumieć szeroko. Jak natomiast wskazywał Sąd Najwyższy, pojęcie "stowarzyszenia twórcze" w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o działalności kulturalnej obejmuje wszelkie stowarzyszenia, które funkcjonują na terenie działania organizatora, zrzeszające twórców i inspirujące działalność twórczą (por. wyrok SN z 15 października 2014 r., I PK 43/14, OSNP 2016/3/30).

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wypracowanym na tle przywołanego wyżej art. 15 ust. 1 ustawy o działalności kulturalnej ugruntował się pogląd, podzielany w pełni przez skład Sądu rozpoznający niniejszą sprawę, że ustawodawca wprowadzając obowiązek zasięgania opinii związków zawodowych oraz stowarzyszeń zawodowych i twórczych miał na uwadze przede wszystkim stworzenie możliwości wypowiedzenia się organizacji działających w dziedzinie szeroko pojętej kultury, co do powołania lub odwołania dyrektora instytucji kultury funkcjonującej na terenie działania tej instytucji.

Ma to o tyle znaczenie, że w związku ze specyfiką działania takich instytucji kultury, konieczna jest współpraca ze stowarzyszeniami bądź innymi organizacjami, które działają w dziedzinie kultury. Z tego też względu nie bez znaczenia jest opinia takich organizacji przy ustalaniu obsady stanowiska dyrektora instytucji kultury. Nie ma wątpliwości, że brak jest podstaw do zawężającej wykładni art. 15 ust. 1 ustawy o działalności kulturalnej, poprzez przyjęcie, że chodzi w nim jedynie o stowarzyszenia, do których należy dyrektor, bądź działające tylko w tej instytucji (zob.: wyroki z: 8 sierpnia 2012 r., II OSK 1295/12, 12 stycznia 2012 r., II OSK 2545/11, 1 czerwca 2010 r., II OSK 598/10).

Reasumując, w orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, że obowiązkiem organizatora kultury jest ustalenie, jakie stowarzyszenia zawodowe i twórcze działają na terenie gminy. W dalszej kolejności powinien on zasięgnąć ich opinii w zakresie osoby odwoływanego dyrektora instytucji kultury.

W ocenie sądu w rozstrzyganej sprawie organ prawidłowo wywiązał się z tego obowiązku. Zauważyć bowiem należy, że podjął właściwe działania w celu ustalenia czy i jakie organizacje działają na terenie Gminy i współpracują z Gminnym Ośrodkiem Kultury w K., w szczególności zwrócił się o podanie nazw i adresów organizacji, z którymi Ośrodek współpracował w ramach swojej działalności. Z pisma z 27 marca 2025 r. Dyrektor Gminnego Ośrodka Kultury w K. przekazała zestawienie stowarzyszeń i organizacji twórczych oraz podała, że na terenie Ośrodka nie działają związki zawodowe.

W kontekście tej informacji należy podkreślić, że Wójt Gminy K. wystąpił do wskazanych organizacji w celu uzyskania opinii w sprawie odwołania skarżącej z funkcji Dyrektora. Tym samym niewątpliwie wypełnił dyspozycję przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o działalności kulturalnej.

W drugiej kolejności rozważyć należy spełnienie przez Wójta Gminy K. w związku z wydanym zarządzeniem przesłanek wynikających z art. 15 ust. 6 pkt 2 i 3 tej ustawy, do których odwołał się organ w uzasadnienia zarządzenia o odwołaniu. Stanowić to będzie zarazem odniesienie się do zarzutów skargi, które właśnie na naruszenie tych przepisów wskazują w głównej mierze.

Odnosząc się zatem do zarzutu skargi naruszeniai 3 ustawy o działalności kulturalnej, w ocenie Sądu, zarzut ten okazał się niezasadny. Przepis ten stanowił podstawę materialnoprawną zaskarżonego zarządzenia. Zgodnie z powoływanym przepisem dyrektor instytucji kultury powołany na czas określony może być odwołany przed upływem tego okresu: pkt 2 - z powodu choroby trwale uniemożliwiającej wykonywanie obowiązków; pkt 3 - z powodu naruszenia przepisów prawa w związku z zajmowanym stanowiskiem.

Przywołana norma prawna precyzuje ściśle katalog przesłanek, których wystąpienie może stanowić podstawę odwołania dyrektora instytucji kultury. Zatem ocena, czy w danej sprawie wystąpiły przesłanki określone w art. 15 ust. 6 ustawy o działalności kulturalnej mieści się w zakresie kompetencji organizatora, jednak oczywiście nie może mieć ona charakteru dowolnego i arbitralnego.

W uzasadnieniu aktu odwołującego z zajmowanego stanowiska dyrektora instytucji kultury ocena ta musi być umotywowana. Zaniedbania po stronie dyrektora, które mają prowadzić do odwołania go ze stanowiska dyrektora instytucji kultury, muszą być wykazane w postępowaniu poprzedzającym podjęcie zarządzenia. W uzasadnieniu zaś samego aktu odwołania dyrektora muszą zostać wskazane zarzucane mu nieprawidłowości oraz winno zostać przekonująco umotywowane wypełnienie przez nie ustawowych przesłanek.

W ocenie Sądu powołana przez organ przesłanka wynikająca z art. 15 ust. 6 pkt 3 ustawy o działalności kulturalnej uzasadniała wydanie zaskarżonego zarządzenia. W uzasadnieniu tego zarządzenia Wójt wskazał w sposób niebudzący wątpliwości, jakie uchybienia Dyrektora Gminnego Ośrodka Kultury w K. spełniły znamiona naruszenia prawa w związku z zajmowanym stanowiskiem i w konsekwencji stanowiły podstawę odwołania z powierzonego stanowiska. Jak przy tym wynika z art. 15 ust. 6 pkt 3 ustawy o działalności kulturalnej przepis ten nie zawiera warunku, aby naruszenie prawa miało charakter rażący bądź istotny.

Nie jest też wymagana wielość popełnionych naruszeń. Wystarczające jest więc dla odwołania dyrektora instytucji kultury wykazanie naruszenie prawa związane z zajmowanym stanowiskiem (zob. np. wyrok WSA w Łodzi z 4 lutego 2020 r., II SA/Łd 756/19). Należy bowiem przyjąć, że osoba pełniąca funkcję kierowniczą ponosi zwiększoną odpowiedzialność związaną z kierowaniem daną jednostką i w praktyce każde naruszenie przepisów prawa może być podstawą do jej odwołania. Z taką sytuacją - z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu przedmiotowego zarządzenia - mamy do czynienia w analizowanym przypadku.

Wyraźnie w uzasadnieniu tego zarządzenia podano, że naruszenia prawa przez dyrektora instytucji kultury obejmowały naruszenia przepisów ustawy o działalności kulturalnej oraz przepisów Kodeksu pracy. W sposób jednoznaczny organ dokonał powiązania konkretnych zarzutów (opisanych szczegółowo w kolejnych 10 punktach uzasadnienia zarządzenia) z normami prawa powszechnie obowiązującego. Co istotne przy tym organ w sposób bezpośredni, jednoznaczny wskazał na podstawie czego ustalił dany stan faktyczny. W tym zakresie jako materiał dowodowy załączono opinie współpracujących z Gminnym Ośrodkiem Kultury w K. stowarzyszeń i organizacji twórczych.

Negatywne opinie o współpracy z odwołaną Dyrektor Gminnego Ośrodka Kultury w K. złożyli: Instruktorzy MOD K., M., K., Klub [...] Gminy K., Koło Gospodyń Wiejskich "[...]". Wpłynęło szereg indywidualnych pism osób fizycznych – mieszkańców Gminy K. oraz pismo – petycja podpisana przez [...] mieszkańców Gminy K.. W każdym z tych przypadków organ dokonywał powiązania stawianych Dyrektor zarzutów z konkretnymi przepisami prawa, podnosząc zarzut ich naruszenia, jako norm prawa powszechnie obowiązującego. Zasadnicza część tych opinii byłą negatywna, zawierała argumenty (zarzuty) ze strony tych organizacji stanowiące podstaw do sformułowania zarzutów odwołanej Dyrektor.

W uzasadnieniu aktu odwołania zostały szczegółowo wskazane zarzucane nieprawidłowości. Jednocześnie organ w sposób przekonujący umotywował wypełnienie przez nie ustawowych przesłanek odwołania. W realiach sprawy, na co wskazano powyżej, poddawały się one weryfikacji w świetle okoliczności znajdujących potwierdzenie w dowodach zgromadzonych w aktach sprawy (załączone do akt sprawy kolejne negatywne opinie wskazanych stowarzyszeń i organizacji twórczych oraz pisma kierowane do Wójta Gminy i Rady Gminy). Dowody te są korelują z wywodem przeprowadzonym w uzasadnieniu odwołania, ukazując jego związek ze stanem faktycznym sprawy.

Nie ma racji skarżąca podnosząc zarzut naruszenia art. 15 ust. 1 i ust. 6 pkt 2 i 3 wskazując, iż w ustalonym stanie faktycznym należy wskazać, że wydane rozstrzygniecie niepoparte zostało dokładnym i szczegółowym umotywowaniem do jakich naruszeń przepisów prawa w związku z zajmowanym stanowiskiem miało dojść (brak wykazania podstawy ustalonego przez organ stanu faktycznego, a także korelacji rzekomego naruszenia prawa z zajmowanym stanowiskiem Dyrektora oraz brak wykazania aby skarżąca faktycznie w związku z zajmowanym stanowiskiem dopuściła się naruszenia przepisów prawa).

Przypomnieć bowiem raz jeszcze należy w związku z tak postawionymi zarzutami, iż kontrola sprawowana przez sąd administracyjny zarządzenia o odwołaniu konkretnej osoby ze stanowiska dyrektora instytucji kultury następuje wyłącznie pod kątem zachowania przewidzianych w przepisach publicznoprawnych wymogów dotyczących aktu odwołania dyrektora jednostki samorządowej jako aktu o charakterze publicznoprawnym (zob. przykładowo wyrok NSA z 2 czerwca 2016 r., II OSK 585/16). Innymi słowy, co zostało już podkreślone uprzednio, kontrola sądu administracyjnego dotyczy wyłącznie kwestii związanych z zachowaniem wymogów ich podjęcia, określonych w przepisach prawa o charakterze publicznym oraz przepisów prawa materialnego regulujących przyczyny uzasadniające zwolnienie z zajmowanego stanowiska przed czasem na który nastąpiło powołanie.

Raz jeszcze trzeba też podkreślić, iż to natomiast, czy wskazana w zarządzeniu przyczyna odwołania jest merytorycznie uzasadniona (prawdziwa) podlega kontroli sądu powszechnego - sądu pracy w toku ewentualnego postępowania z zakresu prawa pracy (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z 19 lutego 2013 r., I PK 200/12, OSNP 2014/2/19). Wyłączną rolą sądów powszechnych jest albowiem weryfikacja istnienia i zasadności podstaw faktycznych odwołania przedstawionych w zaskarżonym akcie - akcie lub czynności organizatora (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 26 listopada 2024 r., II PSKP 57/23, OSNP 2025, Nr 6, poz. 57). Konsekwentnie trzeba podkreślić, wbrew stanowisku skarżącej, że takich ustaleń sąd administracyjny nie dokonuje.

W aspekcie podnoszonego zarzutu naruszenia art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym przypomnieć po raz kolejny należy, iż tylko istotne naruszenie prawa może być podstawą stwierdzenia nieważności zarządzenia organu gminy. Rolą sądu administracyjnego w niniejszej sprawie jest dokonanie oceny ciężaru stwierdzonego naruszenia prawa. Należy pamiętać, że ewentualne rozstrzygnięcie o nieważności zarządzenia zapada w razie ustalenia, że jest ona dotknięta wadą kwalifikowaną, polegającą na tego rodzaju sprzeczności z prawem, która jest czymś więcej niż tylko "nieistotnym", zwykłym naruszeniem prawa. Chodzi tu o uchybienia mieszczące się w kategorii ciężkich, rażących naruszeń prawa, prowadzące do skutków, które nie mogą być tolerowane w demokratycznym państwie prawnym.

Niewątpliwe nie może być za takie uznane zbyt wąskie uzasadnienie wydanego zarządzenia. Choć w tym przypadku trudno mówić o niepełnym, czy niewyczerpującym wyczerpującego uzasadnieniu. Naturalnie zgodzić się należy z tezą, że niewyczerpujące uzasadnienie zarządzenia stanowi naruszenie prawa, lecz nie zawsze będzie to istotne naruszenie prawa, skutkujące sankcją nieważności takiego aktu (por. np. wyrok WSA we Wrocławiu z 27 czerwca 2018 r., IV SA/Wr 91/18). Sąd wskazuje, że przywołany pogląd nie ma charakteru generalnego. Należało go powiązać ze specyfiką konkretnej sprawy.

Reasumując, wbrew zarzutom skargi, materiał dowodowy zgromadzony w sprawie dowodzi trafności podstawy odwołania skarżącej ze stanowiska Dyrektora Gminnego Ośrodka Kultury w K. W uzasadnieniu przedmiotowego zarządzenia wyraźnie wskazano, jakie uchybienia skarżącej jako dyrektora danej instytucji spełniły znamiona naruszenia prawa w związku z zajmowanym stanowiskiem. Przy czym podkreślić należy, że nie ma znaczenia, czy naruszenia te mają charakter istotny.

Z powyższych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, nie podzielając zarzutów skargi, na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.