Pracodawca, który nie ma obowiązku tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, wypłaca swoim pracownikom świadczenie urlopowe. Może jednak zwolnić się z tego obowiązku, informując do końca stycznia danego roku kalendarzowego pracowników o niewypłacaniu świadczenia urlopowego w terminie i w sposób przyjęty w jego firmie.

Świadczenie urlopowe wypłaca pracodawca raz w roku każdemu pracownikowi korzystającemu w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych. Pracodawca sam może określić wysokość świadczenia urlopowego w swojej firmie.

Pracodawca sam może określić wysokość świadczenia urlopowego w swojej firmie. Przepis art. 3 ust. 4 ustawy z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, ustala tylko górną granicę świadczenia urlopowego, która nie może przekroczyć wysokości odpisu podstawowego - odpowiedniego do rodzaju zatrudnienia pracownika (wysokość świadczenia dla pracowników zatrudnionych na część etatu i młodocianych ustala się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy pracownika). W praktyce więc kwota świadczenia urlopowego może być niższa od wysokości odpisu właściwego dla danego rodzaju zatrudnienia pracownika.

Zakładając, że wysokość świadczenia urlopowego odpowiada wysokości odpisu podstawowego na ZFŚS, pracodawca może w 2025 r. wypłacać świadczenie urlopowe w następującej wysokości:

1. pracownikowi zatrudnionemu w normalnych warunkach pracy w wysokości:

• na pełny etat – 2.723,40 zł,
• na 3/4 etatu – 2 .042,55 zł
• na 1/2 etatu – 1.361,70 zł,
• na 1/4 etatu – 680,85 zł;

2. pracownikowi zatrudnionemu w szczególnie uciążliwych warunkach pracy w wysokości:

• na pełny etat – 3.631,20 zł,
• na 3/4 etatu – 2 723,40 zł;
• na 1/2 etatu – 1.815,60 zł,
• na 1/4 etatu – 907,80 zł;

3. pracownikowi młodocianemu:

• w pierwszym roku nauki – 363,12 zł,
• w drugim roku nauki – 435,74 zł,
• w trzecim roku nauki – 508,37 zł.